En dan komt de eerste keer dat ge terug in de kerk moogt gaan zingen "voor echt". Een paar klassiekers, een paar nieuwe liedjes - ge denkt dat ge er wel klaar voor zijt, zo allemaal samen. (Bemerking tussen haakjes : het is zalig om in een koor te zingen, omdat samen zingen een stuk makkelijker is dan alleen. Er is altijd wel iemand die de juiste toon kan pakken, 't is alleen een kwestie van te weten wie). Ge denkt dus dat ge er klaar voor zijt. TOTDAT ge naar uw kast gaat om uw witte bloes / hemd en uw blauwe rok / broek te gaan halen en wat blijkt ? Dat wit is verschoten van anderhalf jaar in de kast te hangen !!! Die broek is gekrompen van miserie !!! Uw propere schoenen zijn bedekt met een dun laagje stof en kraken vervaarlijk !!! 
Wie er was op zaterdag en zich, toch minstens aan de linker kant, met ons verbonden wist, heeft het duidelijk gezien : daar stond een bekend koor met een verdacht nieuwe garderobe ...

Hoe lang was dat niet geleden ? Al die kleine dingen die beetje bij beetje terugkeren en die we zo gemist hebben.
En er is ook een primeur : we hebben een accordeon spelende sopraan. En een liedje waarin zij mag schitteren.
​Hoe cool is dat ?

Als de eerste repetitie op 21/08 er één was om de temperatuur van het water te voelen, en de tweede van 27/08 om te zien of we niet gedroomd hadden en of het zingen na al die tijd écht nog leek te lukken, was deze repetitie de officiële nieuwe start.
We zitten naast elkaar (niet té dicht, ramen open, CO-meter in de ooghoek) en we zingen ! Zonder mondmasker !
Hoe lang is het geleden dat we opmerkingen kregen over articulatie, uitspraak en een valse noot ? De "blur" gecreëerd door de mondmaskers en de afstand tot de dirigent én elkaar was een zegen voor luie zangers. Maar zo zijn wij niet, dus we zijn SUPER blij dat we weer "voor echt" gestart zijn.

We zijn de twee "recentste" nieuwe Anthems (mee begonnen in februari-maart 2020) aan het afwerken, we hebben al een aantal misvieringen in ons balboekje staan en we plannen een Kerstconcert in het weekend van 18-19/12/21. Hans heeft nieuwe liedjes gezocht (hij noemt ze niet "moeilijk" maar "uitdagend") en wij hebben ze al gehoord en gedownload op onze recent afgestofte tablets.

​Het voelt zo goed om eindelijk te kunnen zeggen : WE ZIJN TERUG !
​We kijken al uit naar onze volgende mijlpaal, waarbij we jullie terugzien !

Toen het team voor de Koor-BBQ de opdracht kreeg om dit jaar iets corona-proof te bedenken, kregen ze meteen heel wat hoofdbrekers op hun talloor : hoe houden we afstand waar nodig ? hoeveel mensen mogen er buiten ? en binnen ? wat kunnen we doen dat leuk is voor oude en jonge en tussen-de-twee mensen ? gaat dat nu echt niet stoppen met regenen ?

Maar ze bedachten een plan, gebaseerd op denkwerk én een flinke scheut vertrouwen, en we hadden een schitterende dag.
In het heel kort : We zijn in drie groepen naar Afsnee gewandeld - gefietst - gekajakt om daar een kweet-nie-hoe-lekkere picknick-bowl te nuttigen (drie versies, inclusief een vegetarische, van onze sterrenchef Bart), uiteraard na een aperitief aangeboden door een aantal recente jarigen (want eerlijk gezegd waren we allemààl al eens jarig geweest sinds de laatste traktatie).

​Het was super leuk, en we hebben héél veel foto's om dat te bewijzen. Via deze link (of via het knopje "Foto" hierboven) delen we er net genoeg opdat jullie allemaal passend jaloers zouden zijn.

Op het einde van het werkjaar hebben wij altijd een algemene vergadering. Om te bespreken wat er het afgelopen jaar goed of fout ging en wat we het volgend jaar willen doen. Dit jaar was er niet zo heel gek veel te bespreken : we hebben niet echt iets gedaan, en wat we willen doen, komt niet per se overeen met wat we (misschien) zullen mogen doen.

Maar we zien het zitten. Dit werkjaar is definitief voorbij, en de opening van het volgende werkjaar (met een traditionele BBQ of een ander evenement met (minstens) eten, drank en vrolijke mensen) is al gepland. Als het aan ons ligt, komt alles goed en gaan we elkaar na augustus eindelijk en ondersteund door gezang weerzien.

Pinkstermaandag. De vurige tongen gaan het wat lastig hebben met al die regen - als dat maar niet op een sisser afloopt.
Nog steeds geen koor, maar er brandt een vlammetje aan het einde van de tunnel. In principe mogen we al buiten zingen (woehaha) en als alles blijft goed gaan is er hoop op meer.
Het wordt tenandere tijd. Een koor zonder zang is als een café zonder bier. En nu de horeca weer open is, zijn wij dus echt de allerlaatste statie.

Het ongeduld bij de koorleden is groot - we kunnen niet wachten tot we weer samen kunnen zingen.
​Misschien kopen we best oordopjes voor onze dirigent, want onze roestige kelen (geen zang én geen drankjes) zullen waarschijnlijk een beetje schuren in het begin.
Maar we gaan elkaar weerzien - het komt goed !

Soms is de werkelijkheid té werkelijk. Soms wil je dat de tijd terugkeert. Of een sprongetje maakt over een gebeurtenis heen. Zodat er niets aan de hand is. Zodat Luc nog leeft. En dat hij zomaar kan komen binnengewandeld om terug samen met ons Canticorum te zingen. 
Ik weet zeker dat iedereen die ooit met hem samen heeft gezongen, deze lieve, warme, muzikale, grappige man zal missen. We hebben zoveel mooie herinneringen om te koesteren, zoveel verhalen en anekdotes om te vertellen. Hij heeft velen van ons geraakt.

Doe dat een beetje goed daarboven, Luc.
​En leer ze maar een goeie Duvel drinken - een mens kan niet voort op rijstpap alleen ...